Over mij

De onverwachte gebeurtenis

Stel je voor, je wordt wakker en je voelt je niet goed. Je denkt dat je een griepje hebt, maar het blijkt veel meer te zijn. Dat is precies wat mij overkwam. Drie jaar lang was ik thuis, het begon allemaal met een veel te hoge bloeddruk na een griepje. Het was niet wat ik had verwacht. Ik was altijd gezond geweest en had nooit serieus ziekteproblemen gehad. Maar ineens was ik in een situatie waarin ik bijna geen lucht had en constant moest hoesten.

Dit ontaardde in een half jaar op de bank liggen. Het was frustrerend, vermoeiend en totaal onverwacht. Ik probeerde alles om het hoesten te stoppen, ik gorgelde verschillende medicijnen naar binnen. Al snel kreeg ik een bijnaam van mijn familie - Annelies van de Pies. Kennen jullie dat lied van Brigitte Kaandorp? 
Hilarisch, het refrein was voor mij zo herkenbaar. Zie je het voor je? Dat was ik, is gelukkig weer over, hoor. Het was een grappige manier om licht te werpen op een anderszins sombere situatie.

"Niks doen, liggen, eten van menthol snoepjes en cola drinken". Nou, dat was precies mijn leven op dat moment. En zoals je je kunt voorstellen, leidde dit tot gewichtstoename. Ik kwam in totaal 18 kilo aan, wat natuurlijk minder ideaal was.

Het medische mysterie

Ik onderging talloze tests en onderzoeken, maar de artsen konden geen concrete diagnose stellen. Het was een frustrerend proces - te weten dat er iets mis was, maar niet in staat om er een naam aan te geven. Uiteindelijk was de conclusie dat ik een lichte vorm van astma had en weinig spierkracht.

Daarnaast was mijn rechterarm compleet verpest na 9 jaar achter de computer te hebben gezeten. Het was een combinatie van carpaal tunnel syndroom en RSI die mijn arm bijna onbruikbaar maakten. Ik zal jullie later nog eens vertellen over de details van deze ervaring.

Het was een moeilijke periode, maar ook een periode waar ik nu dankbaar voor ben. Het gaf mij de kans om mijn dromen na te jagen, om mijn leven te veranderen op manieren die ik nooit had verwacht.

Een nieuwe start

In 2019 begon er een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Na jaren van ziekte en herstel, had ik eindelijk de kans om mijn dromen te verwezenlijken. Het was een beangstigend vooruitzicht, maar ook ongelooflijk opwindend op mijn 59ste.

Ik had altijd al de wens gehad om mijn eigen bedrijf te starten. En hoewel het niet onder de omstandigheden was die ik had gepland of verwacht, was het eindelijk de juiste tijd.

En zo begon mijn reis naar het ondernemerschap. Het was niet gemakkelijk, maar het was absoluut de moeite waard. Ik heb zoveel geleerd over mezelf, mijn kracht en mijn vermogen om te overwinnen. En ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren om hun eigen uitdagingen te overwinnen en hun dromen na te jagen.

Dus, wat is het vervolg van mijn verhaal? Dat, lieve dames, is een verhaal voor een andere keer.

Liefs, Marian

Stel je voor, een griepje dat blijkt meer te zijn dan alleen een gewone griep. Je bent al een tijdje niet lekker en het lijkt alsof je maar geen grip krijgt op je gezondheid. Je bezoekt de huisarts en voor je het weet, zit je in een rollercoaster van onderzoeken, gesprekken en uiteindelijk een hele reeks diagnoses.

Dit is geen fictie, dit is mijn verhaal. Een verhaal dat begon met een eenvoudige griep en eindigde in een ontdekkingstocht naar mijn gezondheid. Mijn achterlijk hoge bloeddruk na het griepje was slechts het begin van een lange reis.

Uiteindelijk kwamen er wat afwijkingen uit. Een iets verdikte hartspier, een iets afwijkende nierfunctie, astma, en de overgang. Klinkt dat bekend? Ik kan je vertellen, het is een strijd die je niet alleen moet aangaan.

De Overgang en Spierpijn

De Overgang

Wist je dat tijdens de overgang, je last kunt krijgen van je spieren? Dit gebeurt omdat de oestrogenen uit je lichaam vertrekken. Voor sommigen is de spierpijn tijdelijk en gaat na verloop van tijd over. Maar helaas, bij mij is het na 17 jaar nog steeds niet verdwenen.

Het is een van die dingen die niemand je vertelt over de overgang. Je hoort over de nachtelijke zweetbuien, de opvliegers en de stemmingswisselingen. Maar de spierpijn? Dat was een verrassing voor mij.

Maar goed, ik wilde jullie eigenlijk vertellen over mijn diagnose astma.

De Diagnose: Astma

De Ontdekking

Testen gedaan, foto’s van mijn longen gemaakt, en op die foto’s was niet te zien dat ik al héél erg lang rookte. Ja, ik weet dat het ongezond is. Sterker nog, een jaar voordat ik ziek werd, waren we al gestopt.

En toen..., ik kreeg allerlei symptomen. Ik hoestte, had moeite met ademhalen en voelde me constant moe. De diagnose? Astma. Het was een schok, maar tegelijkertijd een opluchting. Eindelijk had ik een antwoord op mijn gezondheidsproblemen.

En toen...., ik kreeg allerlei pufjes om uit te proberen zodat ik meer lucht kreeg. Elk pufje moest ik 6 weken proberen en dan afwachten wat het resultaat zou zijn. Géén succes.

Wel bleef ik doorgaan met menthol snoepjes eten, koffie en cola drinken, om mijn hoesten en benauwdheid te onderdrukken. Dus de +18 kilo was een feit. Ik ben ze gelukkig weer kwijt.

Ik begrijp dat mijn verhaal misschien overweldigend klinkt. Maar het is belangrijk om te weten dat, ondanks alle gezondheidsproblemen, ik er nog steeds ben. Ik vecht elke dag en ik ben er trots op dat ik zo ver ben gekomen. En weet je wat? Ik kan er oud mee worden. En dat is een troostende gedachte.

Na een zonnige vakantie, stond ik op de drempel van een onbekende wereld. De wereld van zelfonderzoek en herstel. Mijn werkgever, het AMC, bood mij de "mogelijkheid" om mijn gezondheidsproblemen te ontrafelen. Ik werd naar een bureau gestuurd waar ik lichamelijke en psychische testen moest ondergaan. Het idee alleen al bezorgde me de rillingen. Wat zou ik daar allemaal te horen krijgen?

Na een reeks van testen, was de conclusie duidelijk - ik had weinig kracht en uithoudingsvermogen. Niet verrassend na een half jaar op de bank te hebben gelegen en meer dan 18 kilo te zijn aangekomen. Maar wat kwam hierna? Mijn lichaam en geest waren zwaar overbelast. Mij werd aangeraden om een traject bij de GGZ te volgen.

Daarna kwam het onderzoek naar Fybromyalgie, waarvoor ik naar een reumatoloog werd gestuurd. Ondanks zijn onbeschofte houding, was de uitslag van het onderzoek gelukkig negatief. Geen Fybromyalgie. Maar toch, ik was terug bij af, terug naar de ARBO.

De Weg naar Herstel

De weg naar herstel is vaak kronkelig en vol onverwachte wendingen. Net als in mijn geval. Ik had gehoopt dat de testen en onderzoeken een duidelijk antwoord zouden geven, maar in plaats daarvan, bleven er alleen maar meer vragen over. Wat was er precies met mij aan de hand? Waarom voelde ik me zo uitgeput en overbelast?

Ik begon mijn reis bij de GGZ, waar ik hoopte enige opheldering te krijgen. Ik leerde dat herstel niet alleen over het lichaam gaat, maar ook over de geest. Mijn overbelasting kwam niet alleen door lichamelijke problemen, maar ook door psychische stress. Ik leerde om mijn grenzen te herkennen en te respecteren, om te luisteren naar mijn lichaam en geest.

Maar het herstelproces was niet makkelijk. Er waren dagen dat ik me verslagen voelde, dagen dat ik wilde opgeven. Maar ik ging door, gedreven door de wens om weer gezond en sterk te worden. En langzaam maar zeker begon ik verbetering te voelen. Ik begon mijn kracht en uithoudingsvermogen terug te winnen.

De ontmoeting met mijn ARBO arts

Ik herinner me nog de dag dat ik weer naar mijn ARBO arts ging. Een warme, empathische man met een opvallend vermogen om te luisteren. Het was hij die voor het eerst het idee van longrevalidatie opperde. Ik moet eerlijk zijn, ik had er nog nooit van gehoord. Maar vertrouwend op zijn expertise, besloot ik wat onderzoek te doen.

Ik was verrast toen ik ontdekte dat er een preventiecentrum bij mij om de hoek was. Het was alsof het universum me een teken gaf. Met hernieuwde hoop maakte ik een afspraak en begon ik daar onder begeleiding op een milde manier te trainen.

Na een paar maanden was er slechts een lichte stijging in mijn longinhoud. Maar ik was niet ontmoedigd. Ondanks de trage vooruitgang, voelde ik me gesterkt door de ondersteuning van mijn ARBO arts en het preventiecentrum.

De worsteling met dagelijkse inspanningen

Het leven met beperkte longinhoud was een dagelijkse strijd. Elke minimale inspanning deed me buiten adem raken en ik raakte zelfs mijn stem kwijt. Het beklimmen van trappen was een nachtmerrie. Het leek alsof mijn longen ingesloten waren in een strakke band van spieren rond mijn ribben.

Ik voelde dat het tijd was voor een extra aanpak. Dus stelde ik het idee van fysiotherapie en dry needling voor aan mijn ARBO arts. Tot mijn opluchting stond hij open voor het idee en ik begon met het maken van afspraken.

Terwijl ik mijn nieuwe behandelingsregime begon, bleef ik mijn reguliere afspraken bij de osteopaat, iedere 6 weken, volgen. Het was een uitdaging om alles in balans te houden, maar ik was vastbesloten om mijn gezondheid terug te winnen.

De weg vooruit

Hoewel de reis zwaar is geweest, heb ik me nooit zo sterk en veerkrachtig gevoeld. Elke ademhaling, elke stap op de trap, elke woord dat ik uitspreek, is een overwinning op zich. Dit proces heeft me laten zien dat ik meer ben dan mijn longinhoud. Ik ben een vechter, een overlever.

Ik blijf vooruit kijken, met een dankbaar hart voor mijn ARBO arts die deze reis mogelijk heeft gemaakt. Hij luisterde toen niemand anders dat deed en gaf me de tools om mijn gezondheid terug te winnen.

Reflecties op het Herstelproces

Terugkijkend op mijn herstelproces, kan ik zeggen dat het een reis van zelfontdekking was. Ik heb niet alleen geleerd om beter voor mijn lichaam te zorgen, maar ook om mijn geestelijke gezondheid te koesteren. Ik heb geleerd om mijn grenzen te respecteren en om beter naar mijn lichaam en geest te luisteren.

Ik heb ook geleerd dat herstel niet lineair is. Er zijn goede dagen en slechte dagen. Er zijn dagen dat je vooruitgaat en dagen dat je achteruitgaat. Maar het belangrijkste is om niet op te geven, om door te gaan, zelfs als het moeilijk is.

En tot slot, ik heb geleerd dat herstel een proces is, geen eindbestemming. Het is een reis die je elke dag opnieuw maakt. En hoewel het soms moeilijk kan zijn, is het ook een reis die je sterker en veerkrachtiger maakt.

Liefs Marian

Mijn Strijd: Twee Jaar Thuis Zonder Antwoorden

Ik was al twee jaar thuis, in het comfort van mijn eigen omgeving, weg van de drukte en onzekerheid van het ziekenhuis. Toch was het niet gemakkelijk. Niemand, zelfs de beste medische professionals, wist precies wat er met mij aan de hand was. De diagnose was complex, de symptomen verwarrend en onvoorspelbaar. Ik voelde me een mysterie, een onopgeloste puzzel in een wereld die zo vol is van kennis en technologie.

Mijn rechterarm en schouder functioneerden niet naar behoren. Het was alsof ze niet langer deel uitmaakten van mijn lichaam, alsof ze zich hadden afgesneden van de communicatie met mijn hersenen. Dit maakte het moeilijk voor mij om alledaagse taken uit te voeren, laat staan te werken. De computer, ooit een bron van vreugde en productiviteit, werd een uitdaging, de toetsen en muisklikken een marteling.

Er was geen toekomst meer voor mij in het AMC. Het was een harde realiteit om te accepteren. Of je werkt in de verpleging, of in het administratieve deel. Ik had geen keuze. Ik kon niet terug naar mijn vorige functie bij de congresorganisatie. Ik kon niet 9 uur per dag achter de computer zitten, de congresdagen voorbereiden, ik miste de vertrouwde gezichten van mijn opdrachtgevers. Ik was verloren.

De Weg naar Re-integratie: Een Reis Vol Onzekerheid

Natuurlijk moest ik gaan re-integreren. Het was geen optie om thuis te blijven zitten en mijn leven te laten passeren. Ik kwam op diverse plekken in het ziekenhuis terecht, op zoek naar een plek waar ik mijn vaardigheden kon inzetten, maar waar mijn beperkingen ook werden erkend en gerespecteerd. Het was een moeilijke zoektocht, vol met onzekerheid en angst voor het onbekende.

Niet elke plek was geschikt. Sommige vereisten dat ik hele dagen achter een computer zat, een taak die ik simpelweg niet kon uitvoeren. Andere waren meer geschikt, maar voelden niet als de juiste fit. Het was een proces van vallen en opstaan, van proberen en falen, van hoop en teleurstelling. Maar ik gaf niet op. Ik wist dat ik ergens moest passen, dat er een plek moest zijn waar ik kon gedijen ondanks mijn beperkingen.

Langzaam maar zeker begon ik mijn weg te vinden. Ik ontmoette mensen die in vergelijkbare situaties verkeerden, die begrepen wat ik doormaakte. Ik ontdekte mogelijkheden die ik eerder niet had overwogen, functies die minder afhankelijk waren van fysieke kracht en meer van mentale scherpte. Het was een openbaring, een zilveren randje in een anders donkere lucht.

De Werkloosheid Stoot

Werkloos zijn kan een ontmoedigende ervaring zijn. Om het nog erger te maken, werd ik gekeurd voor de WIA, een uitkering voor langdurig zieken. Mijn afkeuringspercentage was 34,26%. Dit was een treurig moment, aangezien bij een percentage van 35% een werkgever je een eervol ontslag mag aanbieden. Met andere woorden, ik kwam net iets tekort voor een 'fatsoenlijk' einde aan mijn carrière bij het AMC. Iedereen had daarop gerekend, ik ook.

Deze ervaring was een echte domper. Het was een uitdaging om positief te blijven en niet in een depressie te belanden. Maar, zoals ze zeggen, elke wolk heeft een zilveren randje. En die van mij was mijn creativiteit.

Ontdekken van Nieuwe Mogelijkheden

Jullie weten dat ik erg creatief ben. Dit is iets dat ik ook kan toepassen op mijn werkzame leven. In plaats van te blijven hangen in zelfmedelijden, begon ik rond te kijken in mijn hart en hoofd om een oplossing te vinden. Ik stelde mezelf de vraag: wat als ik mijn passie voor verbouwen, verven, inrichten - dingen die ik mijn hele leven al deed - om zou zetten in een beroep?

Met die gedachte ging ik workshops en trainingen volgen. Ik stortte me op het restylen en schilderen van meubels, een activiteit die goed samenging met mijn gezondheid. Stap voor stap begon ik mijn weg te vinden in deze nieuwe wereld. Ik ontdekte dat ik niet alleen goed was in wat ik deed, maar dat ik er ook van genoot.

Het was een opwindende tijd. Ik begon te zien dat er leven was na het AMC, dat er mogelijkheden waren buiten de traditionele kantoorbaan. Mijn creatieve geest, die eerst alleen in mijn vrije tijd tot uiting kwam, werd mijn reddingsboei in een zee van onzekerheid.

Van Passie naar Beroep

De sprong van een hobby naar een beroep is niet altijd gemakkelijk. Het vraagt om moed, doorzettingsvermogen en een flinke dosis zelfvertrouwen. Maar ik was vastbesloten om het te proberen. Ik wist dat ik iets waardevols te bieden had en ik was bereid om hard te werken om mijn droom te verwezenlijken.

Met elke geslaagde opdracht, met elke tevreden klant, begon ik in te zien dat mijn creatieve talenten niet alleen voldoening gaven, maar ook economisch levensvatbaar waren. Ik ontdekte dat er een markt was voor mijn diensten, dat mensen bereid waren te betalen voor mijn unieke touch.

En zo begon mijn nieuwe leven als creatieve ondernemer. Het was en is een spannende tijd, gevuld met nieuwe uitdagingen en kansen. Maar het is ook een tijd van grote beloning. Ik heb niet alleen een nieuwe carrière gevonden, maar ook een nieuw gevoel van doel en voldoening.

Liefs Marian

Mijn hoofd had inmiddels bedacht dat ik gewoon ging beginnen met restylen. De eetkamer stond vol met meubels om te verven. Zag er reuze gezellig uit. Zo ben ik een jaar bezig geweest.
Was gelijk een goede therapie. Achteraf gezien was ik zwaar overbelast.

Na 3 jaar opkrabbelen en vechten had ik een vaststellingsovereenkomst met mijn werkgever bereikt en ging ik 31 januari 2020 uit dienst. Ik ben een atelier gaan huren en we hebben alles verhuisd. Alfred was super blij dat we weer een “normaal” huis hadden.

Een bedrijf opstarten kost even tijd. Bedrijfspagina's maken voor Facebook en Instagram, Website bouwen, visitekaartjes ontwerpen, en ga zo maar door. Toen ik eenmaal zover was en de opstart een beetje stond kwam Corona.

De geplande workshops konden niet meer doorgaan door de Lockdown. Dus fanatiek aan het meubels verven. Foto’s maken, op de sociale media posten, op de website plaatsen. Dan krijg je opeens te maken met het prijzen van je unieke meubels. Dat was nog wel een dingetje. Wat is je werk waard? Sommige kastjes worden meteen verkocht, soms zelfs als ze nog niet eens klaar zijn.

De workshops gingen na de eerste Lockdown van start met steeds 1 persoon. Onwijs leuke en lieve vrouwen ontmoet. Deze dames ontdekten kwaliteiten en creatieve eigenschappen in zichzelf. Eigenschappen waarvan ze niet wisten dat zij het in zich hadden.

Er ontstaan dan de mooiste gesprekken. Ik trek onbewust dames aan waarmee een erg fijne klik ontstaat, zo bijzonder.

• Een moeder van vijf die helemaal tot rust komt.

• Een vrouw met relatieproblemen, die worden opgelost door het van haar af te praten. Thuis de koe bij de hoorns pakt en het gesprek aangaat. Het stel is weer gelukkig samen.

• Een moeder met een zieke dochter die haar hart even kan uitstorten.

• Een vrouw die haar oude beroep niet meer kan uitoefenen en nu op zoek is naar haar droombaan.

Ga zo maar door. Ik ben zo dankbaar dat ik in het leven van een ander iets kan betekenen.

Ik hoop dit nog lang te mogen doen. Het is fijn nu dit weer in grotere groepen kan. Ik heb er de ruimte voor. Met een groep ontstaat er weer een ander soort dynamiek.
Vaak bestaat zo’n groep uit dames die allemaal, met dezelfde issue te maken hebben. Zo gek, dat ontstaat gewoon. Ik weet dat nog uit de tijd dat ik zelf workshops volgde. Er was altijd een gezamenlijke deler.

Op het moment dat ik de winkel in Baarn aangeboden kreeg, was mijn wens vervuld. Eeen eigen winkel waar ik alles kan laten zien, waar ik kan werken en workshops geven in mijn atelier. Wat wil een mens nog meer.

Kom gezellig met andere dames schilderen en genieten van een moment voor jezelf. Ik kan niet wachten je te ontmoeten en heet je van harte welkom.

Liefs Marian

Conclusie

Creativiteit is een krachtige tool voor het verbeteren van onze mentale gezondheid. Door ons te helpen om stress te verminderen, onze zelfexpressie te vergroten, ons meer bewust te maken van het huidige moment en ons te helpen groeien, kan creativiteit ons helpen om ons beter te voelen en ons te helpen omgaan met de uitdagingen van het leven. Dus waar wacht je nog op? Pak een pen, een kwast of een instrument en begin met het creëren van iets moois.

Lees hier het blog van Panah Studio

• Worstel je met problemen?
• Lastige vraagstukken oplossen
• Nadenken geeft géén Eireka moment

Lees dan eens het blog van Tessa Ham.